Vrijdag 18 december
Afgelopen dinsdag is de 2e lockdown van dit jaar ingegaan. Zonet lees ik nog even de blogpost die ik typte op woensdag 4 november terug. Toen waren we er net achtergekomen dat we weer zwanger zijn. 1,5 maand later typ ik weer een blog. ANDERHALF. Ja, je leest het goed.
Ik grinnik meteen bij het lezen van het volgende stukje:
“Het kan altijd nog mis gaan. We wachten toch wel tot 12 weken met het anderen te vertellen?” zegt hij nog. “Ja schat, het kan altijd nog misgaan. Maar dat kan het ook in een verder stadium nog. Ja, we wachten tot de 12 weken. Zolang we het niet hoeven te vertellen doen we dat niet”, stel ik hem gerust.
Hoe lang denk je dat we dat hebben volgehouden? Niet zo heel lang inderdaad. Want bij het landen van het besef dat we weer zwanger zijn, leek het wel of de hormonen ook direct begonnen te landen. Diezelfde week nog heb ik mij ziek gemeld op mijn werk om daar vervolgens nog maar een keer langs te gaan. Om te werken, ja. Maar vooral ook om een gesprek met mijn leidinggevende aan te gaan.
Zwangerschap bekend maken
Want het werd al heel snel duidelijk dat ik werken volgens mijn normale uren niet zou gaan volhouden op deze manier. Oh boy, wat kunnen die zwangerschapskwalen the real deal zijn zeg! Waar ik de vorige keer, 2 jaar geleden, al dacht dat extreme (maar dan ook echt, extreme) vermoeidheid heftig is, kwam daar nu gewoon doodleuk bovenop een concentratie van -1000 en vooral heel erg misselijk zijn. Maar echt, kotsmisselijk.
Mijn leidinggevende reageerde gelukkig super begripvol. En uiteindelijk zijn we nu dus anderhalve maand verder en zit ik alweer een hele tijd aan de bank / het bed gekluisterd.
En nee, ik vertel jullie dit heus niet om zielig te doen of medelijden te krijgen. Maar ik wil het wel eerlijk houden hier. En dit is nu eenmaal hoe het momenteel is.
Mijn leidinggevende wist dus al heel snel en als eerste(!) dat ik zwanger ben, en met sinterklaas volgden ook onze ouders. Het weekend erop hebben we het onze beste vrienden ook meteen verteld en deze week heeft Sander het zijn bazin ook maar verteld. Met het oog op het sluiten van de kinderopvang en het feit dat ik niet voor Wolf kan zorgen op dit moment leek ons dat wel zo handig.
Update
Waar ik graag een update had gegeven hoe ontzettend we ervan aan het genieten zijn in onze bubbel en hoe vreselijk goed het gaat, is dat dus helaas niet zo. Hoewel we er nog steeds dolgelukkig mee zijn, is het nu vooral heel zwaar. Een ‘zo kan het dus ook’-momentje voor ons allebei. Over anderhalve week hebben we eindelijk de eerste echo en we kijken dan ook allebei hier vreselijk naar uit. Eindelijk (hopelijk) de bevestiging dat het goed zit en dat er inderdaad weer een klein wondertje in mij mag groeien.
En voor de scherpe geest die het al opviel dat ik het een aantal keer heb gehad over 2 jaar eerder/later. Jep, ik ben vrijwel precies 2 jaar later weer zwanger. Dit wordt dus naar alle waarschijnlijkheid weer een juli baby! Niet gepland, kwam toevallig zo uit maar daarom niet minder leuk natuurlijk :-). Ben ontzettend benieuwd hoe deze zwangerschap verder gaat lopen en heb onwijs veel zin om deze kleine weer te ontmoeten. 2 onder 2 wordt het dus!
Mijn bedoeling was en is om jullie regelmatig op de hoogte te houden van de zwangerschap via deze blogposts. De blogposts zullen wel wat achter lopen op de realiteit, vandaar dat ik de datum er ook bij zal vermelden wanneer ik ze typ. Wat de regelmaat in de blogposts gaat zijn weet ik nog niet, ik had gehoopt in de afgelopen anderhalve maand ook nog een aantal blogposts te kunnen schrijven, maar gezien de omstandigheden is dat gewoon echt niet gelukt. We klampen ons voor nu dus even vast aan het gezegde dat na het eerste trimester de ergste misselijkheid ook weer voorbij is. Fingers crossed!!